Rozdzial 4

 Rozdział dedykuje wszystkim zakochanym ;D W tym właśnie Tobie :D Będziesz wiedziała, że chodzi o Ciebie ;*

Julka jechała spokojnie, nie spiesząc się. Dojeżdżając do domu Szymona, zaczęła się trochę denerwować. Nie wiedziała, co ją może tam czekać. Może znowu zastanie go z tą dziewczyną albo nie będzie chciał z nią rozmawiać. Gdy stała już pod bramą prowadzącą do wejścia budynku, zsiadła z roweru i podążyła w stronę drzwi. Trzykrotnie nacisnęła dzwonek, a po chwili otworzył jej Miłosz.
-Hej.-powiedziała niepewnie.
-Hej. Co tutaj robisz?
-Chciałam pogadać z Szymonem.
-Nie ma go.-powiedział krótko.
-W takim razie gdzie jest?
-Poszedł... poszedł do kolegi.
-Aha, rozumiem. W takim razie porozmawiam sobie z tobą
Po chwili weszli do środka i przeszli do salonu. Oboje usiedli na kanapie, ale chłopak po chwili wstał i zaproponował jej sok pomarańczowy, który po chwili przyniósł z kuchni. Podał jej jedną z szklanek, a następnie usiadł obok niej. Julia upiła łyk ze szklanki po czym zadała pytanie dotyczące Magdy. Miłosz pokręcił jedynie głową i powiedział: To jest... jego koleżanką.
-Nie wierzę, ci.
-Też bym sobie nie uwierzył.odparł posyłając uśmiech w stronę dziewczyny.
-No to może powiesz mi w końcu, o co w tym wszystkim chodzi?
-Obiecałem mojemu głupiemu braciszkowi, że nie pisnę tobie ani słówka.-oznajmił z kwaśną miną
-Ah, ta wasza męska solidarność.
Siedzieli tak chwilę w milczeniu i przyglądali się sobie. Julka wiedziała teraz, że pozostała jej szczera rozmowa z Szymonem. Nie wiedziała, co z tego wyniknie. Może on i ta cała Magda spotykają się ze sobą już od dawna? Może już jej nie kocha?... Z rozmyśleń wyrwał ją głos Miłosza.
-Halo, Jula zejdź na ziemie. Co tam jeszcze powiesz?
-Ja...-nie dokończyła, bo w tym momencie przysunęła się bliżej osiemnastolatka i przytuliła się do niego.
-Nie o to mi chodziło, ale tak też jest dobrze.
Miłosz odwzajemnił jej uścisk i siedzieli tak przytuleni do siebie. Głaskał dłońmi jej plecy, a ona cicho zaczęła łkać w jego ramiona.
-On mnie już nie kocha!
-Nie możesz tego w stu procentach powiedzieć.
-Gdyby mnie kochał nie spotykałby się z inną.-powiedziała wybuchając płaczem.-Przepraszam masz przeze mnie mokrą koszulę.
-Koszula wyschnie, a ty też przestań już płakać.
-Tobie łatwo mówić. Ciebie być może nie zdradza dziewczyna.
-Czy, tutaj ktoś mówił o jakiejkolwiek zdradzie?
-A poza tym ja też...-załkała-...siano...
-Nie rozumiem cię.
Dziewczyna wstała gwałtownie i na odchodnym powiedziała krótkie "Muszę już iść". Pobiegła do drzwi, a otwierając je niemal nie zderzyła się z Szymonem.
-Julka? Ty płaczesz?
-Tak cie to interesuje?!
-Poczekaj pogadajmy...
-Nie... nie teraz. Muszę już iść.
Dobiegła szybko do roweru i pospiesznie wsiadła na niego. Z tych całych nerwów jechała teraz dość szybko.W pewnym momencie najechała przednim kołem na dość duży kamień. Zupełnie się nie spodziewając wyleciała przez kierownik. Nagle poczuła piekący ból twarzy, a najbardziej łuku brwiowego. Usiadła powoli i dotknęła dłonią lewego łuku brwiowego. Na palcach dłoni poczuła jakąś ciepłą substancje. Spojrzała i okazało się że to była krew. Zrobiło jej się trochę niedobrze. Po kilku minutach wzięła telefon i wybrała numer Szymona, ale zrezygnowała i w końcu zadzwoniła do Miłosza.
-Miłosz możesz po mnie podjechać?
-Coś się stało? Gdzie jesteś?
-Na końcu wsi. Miałam, że tak powiem mały wypadek i ruszyć się nie mogę bo wszystko mnie boli.
-Dobrze już jadę.

Kilka minut później
-Co ci się stało?
-Wypadłam przez kierownik od roweru.
-A przy okazji rozcięłaś sobie łuk brwiowy.
-Tak wiem. Masz może chusteczki, bo czuje że całą twarz mam we krwi.
-Tak jasne, chodź do samochodu.
Kiedy otarła sobie twarz, krew nadal ciekła jeszcze powoli.
-Wiesz co zawiozę cie do szpitala, muszą ci to zszyć.
Po półgodzinie byli już pod budynkiem szpitala. Zaparkowali i ruszyli w stronę wejścia. Przed przyjęciem musieli wypełnić w rejestracji wszystkie potrzebne druczki. Po kolejnych minutach czekania przyszedł pan doktor. Mężczyzna po trzydziestce zaprosił ich do swojego gabinetu, a Julii kazał usiąść na fotelu. Spytał, co się stało, a następnie wziął przedmioty potrzebne do zszycia rany. Julka widząc strzykawkę pobladła trochę.
-Nie mów, że boisz się strzykawek.-odezwał się pierwszy raz od dłuższego czasu Miłosz.
-No, twój chłopak będzie przy tobie i nie spostrzeżesz się nawet kiedy zrobię ci znieczulenia.
-To nie jest mój chłopak-zaprotestowała.
-No, to brat.
-To nie jest mój brat.
-No, to wyjaśnijcie sobie kim dla siebie jesteście, a ja zrobię to nieczulenie.-odparł sympatycznym głosem
Podszedł do niej ze strzykawką, a ta momentalnie nabrała koloru białych ścian. Chłopak widząc to pocałował dziewczynę, a w tym czasie pan doktor wstrzyknął znieczulenie.
-Było tak strasznie?-spytał z tajemniczym uśmieszkiem..
Julka zaprzeczyła ruchem głowy i spojrzała na doktora, który uśmiechnął się do niej i zaczął przemywać ranę, a następnie zakładać szwy. Założył ich w sumie trzy i na tym skończył swoją robotę. Poinformował jeszcze tylko, żeby Julka przyszła za tydzień na zdjęcie  szwów i pożegnał się z obojgiem.
-Dzięki.
-Za co?-spytał
-Za wszystko.-uśmiechnęła się.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Tak, więc jest czwarty rozdział. I powiem Wam, że nawet mi się podoba ;D Ten mały wypadek Julii. Hihihi.
Cytując Szeregowego "łatwo ulega wypadkom" :D Już w następną sobotę bal gimnazjalny :D Yeah. Co tam mogę jeszcze powiedzieć? Może, że dzisiaj co chwila byłam wzywana żeby coś robić :/ A ja jak wiecie jestem strasznym leniem ;P Tak więc pozdrawiam i zostawiam Was z tym oto rozdziałem ;)

Ps. Aneta Zając wygrała :) Jupi ;D